Vanmiddag stond onze vroegere tuinman voor de deur. Hij is vorig jaar z'n vrouw verloren aan de verschrikkelijke ziekte met de grote K. Hij liep met z'n ziel onder z'n arm. Ik heb een kop koffie met 'm gedronken en hij vertelde dat voor hem het leven geen zin meer heeft, sinds z'n geliefde vrouw er niet meer is. Hij is met vervroegd pensioen gegaan en rommelt nu maar wat, zoals hij het uitdrukte. Als hij thuiskomt is z'n huis leeg en gaat ie een potje janken. 37 jaar zijn ze bij elkaar geweest en als ik naar z'n verhaal luister een echte twee-eenheid. Het moet vreselijk voor hem zijn, verloren, hij steunde totaal op haar. Zij was de sterke van hen twee en nu is hij alleen.
Daarom dit gedicht voor Bert.
Jij bent er niet meer
het doet zo'n pijn
niets heeft nog zin
nu wij niet meer samen zijn.
Waarom is het leven zo oneerlijk,
zo verschrikkelijk gemeen.
Jij bent er niet meer,
jij ging van mij heen.
Mijn dagen zijn doelloos,
Niets kan mij nog opbeuren.
Alles is donker, niets went,
sinds jij er niet meer bent.
Jij was het licht in mijn leven,
Nu rouw ik al negen maanden
waar moet ik de kracht vandaan halen
Kon jij er nog maar zijn, heel even.
Hopelijk komt hij het geluk en de liefde weer tegen en staat hij er voor open.
BeantwoordenVerwijderenWat lijkt me dat zwaar hopelijk brengt de lente wat meer vreugde....
BeantwoordenVerwijderenEen treurig verhaal, het leven kan zo keihard zijn. Je hebt het mooi vervat in je gedicht en je beeltenis in je borduursel vind ik werkelijk prachtig!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Rosalie
www.studiozakka.blogspot.com
Oh, wat een verdrietig verhaal... fijn dat hij zijn verhaal even bij jou kwijt kon en dat jij het met ons deelt.. Ik hoop dat jouw buurman toch zijn levenskracht weer terug kan vinden, zijn vrouw zou ook niet anders gewild hebben, toch? Prachtig gedicht en borduurtje!
BeantwoordenVerwijderen