"I've got nothing to do today but smile"
Is dat geen mooie quote van Paul Simon?
Zo voel ik me, na gisteravond.
Gisteren was het dan zover, we zijn naar het concert van
Ludovico Einaudi geweest. Mijn lief is hier helemaal fan van en een tijd geleden zag ik de aankondiging voor dit concert en zo gingen we gisteravond met de trein op weg naar Amsterdam.
Het is vakantietijd dus de trein zat niet vol, gelukkig. Vanaf het Central Station met de tram naar het Museumplein en het mooie was dat we de concertkaartjes mochten gebruiken als vervoersbewijs. Helaas geldt dit nog maar tot 1 september, dus we hadden geluk. In de tram begon ik te twijfelen of het wel de goede was, want ik wist niet of de tram in de goede richting ging. Ik kan me herinneren dat ik Berlijn de verkeerde richting opging toen ik klakkeloos instapte. Maar gelukkig voor ons ging de tram vanaf het Centraal Station maar 1 richting op. OK, pfff we waren blijkbaar niet de enige, want tegenover ons zat een jongen die z'n zus bezocht en ons in gebrekkig Nederlands aansprak dat de haltes elke keer verschijnen op de lichtbalk. Haha ik voelde me toerist in eigen land. Na een kwartiertje stapten we uit en het begon te miezeren, paraplu op en rondkijken waar we een hapje konden eten.
Het eerste wat we tegenkwamen heette Small Talk en zag er gezellig uit. Binnen was er een tafeltje vrij en de 'obers' waren grapjes aan het maken met ons en elkaar. Er heerste een gezellige sfeer, alsof we zo een cabaretprogramma waren binnengestapt. De kaart zag er goed uit, voor snel een hapje, dus bestelden we een drankje en wat te eten. Voorbeeld van de humor, bij het zoeken naar het damestoilet kreeg ik te horen dat ik wel moest oppassen voor Hector de hond.achter de deur... nou die had er niet ingepast, want de deur ging tot op de centimeter open. Maar onze avond kon niet stuk en deze mannen hadden tenminste lol in hun werk. Het eten kwam snel en binnen een half uur stonden we dan ook al buiten. Tja, nog veel te vroeg voor het concert, dus over de PC Hooftstraat geslenterd. De winkels waren gesloten, dus wat etalages bekeken. Op de terugweg werden we door een Engels sprekende dame aangesproken met een proefje van één of andere handcrème. Binnen had ze ook spul voor het gezicht en dat wilde ze wel even demonstreren. We hadden tijd genoeg, dus even mee naar binnen en toen kwam het... 'Waar denkt u dat de rimpeltjes vandaan komen?' Nou zei ik, ik lach teveel.... 'No no no... van te weinig collageen etc.' En ze zou dit wel eens laten zien, dus smeerde ze onder m'n rechteroog een serumpje en ik voelde het letterlijk straktrekken! En mevrouw ziet u het verschil? Nou, ik zag het niet direct, maar voelde wel dat m'n huid anders aanvoelde en tintelde. Dus ik vroeg of ze misschien m'n andere oog ook wilde doen, aangezien we nog uit gingen. Natuurlijk, maar ... en toen kwam het verkooppraatje van de laatste promotiedag en bij afname van drie producten kregen we 50% korting etc. Toen ik voorzichtig naar de prijs informeerde wilde ze eerst weten wat ik nu gebruik... haar producten zouden super zijn en veel langer meegaan, blablabla. Om een lang verhaal kort te maken, ze ging nog even door een deur om met de zogenaamde manager te praten om mij een superaanbieding te doen, die normaal alleen aan 'celebrities' gedaan werd en kreeg ik het derde product gratis als ik er twee zou kopen. Ik heb keurig bedankt en we zijn snel naar buiten gegaan... voor dat bedrag had ik een weekend naar Parijs kunnen gaan. OK, weer een ervaring rijker en de rest van de avond zag ik er zogenaamd jonger/strakker uit. Tja, maar zou ik dit ook willen? Dat is de vraag, dit soort producten wordt verkocht aan dames die er jonger uit willen zien, maar misschien zijn er ook dames die gewoon tevreden zijn met wie ze zijn en hoe ze eruit zien... Waarom moeten we er met z'n allen jonger uitzien? Gaat het dan alleen nog maar om het uiterlijk? Mag ik niet gewoon blij zijn, ook al ben ik geen 25 meer en zie ik er ook niet zo uit? Toch wel heel vermoeiend om er altijd maar super uit te moeten zien.
Maar terug naar het concert, het was nog steeds te vroeg en het restaurant bij het Concertgebouw zat helemaal vol, geen plek om een drankje te kunnen drinken, dus in de regen op zoek naar een andere gelegenheid. Die vonden we bij Brasserie Keyzer, daar hebben we alsnog een klein dessert gegeten met een kop koffie. Jammie, ik had een crème brûlée met Baileys en m'n schat een trio van sorbet ijs. Heerlijk nog even gezeten tot de aanvang van het concert.
We bleken best een goede plek te hebben, waarbij we het podium met vooraal de piano goed konden zien. De zaal is prachtig en we keken onze ogen uit.
Daar zaten we dan, op een doodgewone maandagavond in het Concertgebouw in Amsterdam! Genieten dus en genoten hebben we. De muziek was bijzonder mooi, het begon vaak heel zacht, alleen de piano of viool en dit bouwde op naar een climax met het hele orkest, wat uit 12 personen bestond, waarbij sommige muzikanten meerdere instrumenten bespeelden, bijvoorbeeld een jongeman speelde gitaar, viool en elektrische viool. Het viel sowieso op dat de muzikanten jong waren en zo getalenteerd. Geweldig. Er was geen pauze en het concert duurde 2 uur. Ze kregen een staande ovatie en kwamen terug voor een toegift. Maar het publiek was zo uitzinnig dat we bleven klappen en het tweede nummer hebben we helemaal meegeklapt. Een enorme sfeer en saamhorigheid gaf dit. Een hele zaal die strak meeklapt op de maat, prachtig. Einaudi stond daarna op het podium met de hand bij z'n hart, heel ontroerend!
Weer een ervaring waar ik met heel veel plezier aan kan terugdenken.